ภูเขาไฟ

ในบทความที่ตีพิมพ์ในวารสารNatureพวกเขากล่าวว่ามี "ความเข้าใจผิดในวงกว้าง" ว่าความเสี่ยงของการปะทุครั้งใหญ่อยู่ในระดับต่ำ และอธิบายถึงการขาดการลงทุนของรัฐบาลในปัจจุบันในการติดตามและตอบสนองต่อภัยพิบัติจากภูเขาไฟที่อาจเกิดขึ้นว่า "ประมาทเลินเล่อ" อย่างไรก็ตาม นักวิจัยให้เหตุผลว่าสามารถดำเนินการตามขั้นตอนต่างๆ เพื่อป้องกันการทำลายล้างของภูเขาไฟได้ ตั้งแต่การเฝ้าระวังที่ดีขึ้น ไปจนถึงการเพิ่มการศึกษาของประชาชนและการจัดการกับแมกมา และทรัพยากรที่จำเป็นในการดำเนินการดังกล่าวก็เกินกำหนดไปนานแล้ว "ข้อมูลที่รวบรวมจากแกนน้ำแข็งเกี่ยวกับความถี่ของการปะทุในช่วงเวลาลึก บ่งชี้ว่ามีโอกาส 1 ใน 6 ของการระเบิดขนาด 7 ในอีก 100 ปีข้างหน้า นั่นคือการทอยลูกเต๋า" ผู้ร่วมเขียนบทความและ ดร. ลารา มานี นักวิจัยด้าน CSER ผู้เชี่ยวชาญด้านความเสี่ยงระดับโลก "การปะทุครั้งมโหฬารดังกล่าวทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศอย่างกะทันหันและการล่มสลายของอารยธรรมในอดีตอันไกลโพ้น" Mani เปรียบเทียบความเสี่ยงของการปะทุครั้งใหญ่กับดาวเคราะห์น้อยขนาดกว้าง 1 กม. ที่พุ่งชนโลก เหตุการณ์ดังกล่าวจะมีผลกระทบทางภูมิอากาศที่คล้ายคลึงกัน แต่โอกาสที่จะเกิดภัยพิบัติจากภูเขาไฟนั้นสูงกว่าโอกาสรวมกันของการชนกันของดาวเคราะห์น้อยหรือดาวหางหลายร้อยเท่า “เงินหลายร้อยล้านดอลลาร์ถูกสูบฉีดไปสู่ภัยคุกคามดาวเคราะห์น้อยทุกปี แต่ก็ยังขาดการสนับสนุนทางการเงินและการประสานงานระดับโลกอย่างมากสำหรับการเตรียมพร้อมรับมือภูเขาไฟ” มานีกล่าว "สิ่งนี้จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอย่างเร่งด่วน เรากำลังประเมินความเสี่ยงต่อสังคมของเราต่ำเกินไปโดยสิ้นเชิงจากภูเขาไฟ" การปะทุในตองกาในเดือนมกราคมถือเป็นการปะทุครั้งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมา นักวิจัยให้เหตุผลว่า หากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นนานกว่านี้ ปล่อยเถ้าถ่านและก๊าซมากขึ้น หรือเกิดขึ้นในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยโครงสร้างพื้นฐานที่สำคัญ เช่น ทะเลเมดิเตอร์เรเนียน คลื่นกระแทกทั่วโลกอาจสร้างความเสียหายร้ายแรงได้ “การปะทุของตองกาเป็นภูเขาไฟที่เทียบเท่ากับดาวเคราะห์น้อยที่เพิ่งหายไปจากโลก และจำเป็นต้องได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นการปลุก” มานีกล่าว ผู้เชี่ยวชาญด้าน CSER อ้างถึงงานวิจัยล่าสุดที่ตรวจพบความสม่ำเสมอของการปะทุครั้งใหญ่โดยการวิเคราะห์ร่องรอยของหนามกำมะถันในตัวอย่างน้ำแข็งโบราณ การปะทุที่ใหญ่กว่าการระเบิดของตองกา 10-100 เท่า เกิดขึ้นทุกๆ 625 ปี หนึ่งครั้ง ซึ่งบ่อยกว่าที่เคยคิดไว้ถึง 2 เท่า ดร. ไมค์ แคสซิดี้ ผู้ร่วมเขียนหนังสือ ผู้เชี่ยวชาญด้าน ภูเขาไฟ และนักวิจัยด้าน CSER ซึ่งปัจจุบันประจำอยู่ที่มหาวิทยาลัยเบอร์มิงแฮมกล่าวว่า "การปะทุครั้งล่าสุดที่ขนาด 7 แมกนิจูดเกิดขึ้นในปี พ.ศ. 2358 ในอินโดนีเซีย" “มีผู้เสียชีวิตประมาณ 100,000 คนในท้องถิ่น และอุณหภูมิโลกลดลงโดยเฉลี่ย ทำให้พืชผลจำนวนมากล้มเหลว ซึ่งนำไปสู่ความอดอยาก การลุกฮือรุนแรง และโรคระบาดในปีที่ไร้ฤดูร้อน” เขากล่าว "ตอนนี้เราอาศัยอยู่ในโลกที่มีประชากรมากกว่า 8 เท่า และระดับการค้ามากกว่า 40 เท่า เครือข่ายทั่วโลกที่ซับซ้อนของเราอาจทำให้เราเสี่ยงต่อแรงกระแทกจากการปะทุครั้งใหญ่" ผู้เชี่ยวชาญกล่าวว่าความสูญเสียทางการเงินจากการปะทุครั้งใหญ่จะมีมูลค่าหลายล้านล้าน และในระดับที่เทียบเคียงได้กับการระบาดใหญ่ Mani และ Cassidy สรุปขั้นตอนที่พวกเขากล่าวว่าจำเป็นต้องดำเนินการเพื่อช่วยคาดการณ์และจัดการความเป็นไปได้ของการปะทุที่เปลี่ยนแปลงดาวเคราะห์ และช่วยลดความเสียหายจากการปะทุที่เล็กลงและถี่ขึ้น ซึ่งรวมถึงการระบุความเสี่ยงที่แม่นยำยิ่งขึ้น เราทราบตำแหน่งของการปะทุเพียง 97 ครั้งซึ่งจัดอยู่ในประเภทขนาดใหญ่ใน "ดัชนีการระเบิดของภูเขาไฟ" ในช่วง 60,000 ปีที่ผ่านมาเท่านั้น ซึ่งหมายความว่าอาจมีภูเขาไฟที่อันตรายหลายสิบลูกกระจายอยู่ทั่วโลกและมีศักยภาพในการทำลายล้างอย่างรุนแรง ซึ่งมนุษยชาติไม่มีเงื่อนงำ "เราอาจไม่ทราบเกี่ยวกับการปะทุที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ เนื่องจากขาดการวิจัยเกี่ยวกับแกนกลางทะเลและทะเลสาบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในภูมิภาคที่ถูกละเลย เช่น เอเชียตะวันออกเฉียงใต้" แคสสิดีกล่าว "ภูเขาไฟสามารถอยู่เฉยๆ ได้เป็นเวลานาน แต่ก็ยังสามารถทำลายล้างได้อย่างฉับพลันและไม่ธรรมดา" ผู้เชี่ยวชาญด้าน CSER กล่าวว่าต้องมีการปรับปรุงการตรวจสอบ มีเพียง 27% ของการปะทุตั้งแต่ปี 1950 เท่านั้นที่มีเครื่องวัดแผ่นดินไหวอยู่ใกล้ ๆ และข้อมูลเพียงหนึ่งในสามเท่านั้นที่ถูกส่งเข้าสู่ฐานข้อมูลทั่วโลกสำหรับ "ความไม่สงบของภูเขาไฟ" “นักภูเขาไฟวิทยาเรียกร้องให้มีดาวเทียมติดตามภูเขาไฟโดยเฉพาะมาเป็นเวลากว่า 20 ปีแล้ว” มานีกล่าว "บางครั้งเราต้องพึ่งพาความเอื้ออาทรของบริษัทดาวเทียมเอกชนเพื่อให้ได้ภาพที่รวดเร็ว" ผู้เชี่ยวชาญยังเรียกร้องให้มีการวิจัยเพิ่มเติมเกี่ยวกับ "วิศวกรรมทางภูมิศาสตร์" ของภูเขาไฟ ซึ่งรวมถึงความจำเป็นในการศึกษาวิธีการต่อต้านละอองลอยที่ปล่อยออกมาจากการปะทุครั้งใหญ่ ซึ่งอาจนำไปสู่ ​​"ฤดูหนาวของภูเขาไฟ" พวกเขายังกล่าวอีกว่าควรดำเนินการตรวจสอบการจัดการกับกระเป๋าของหินหนืดใต้ภูเขาไฟที่ยังคุกรุ่น เพิ่ม Mani: "ผลกระทบโดยตรงต่อพฤติกรรมของภูเขาไฟอาจดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ แต่การเบี่ยงเบนของดาวเคราะห์น้อยก็เช่นกันจนกระทั่งมีการจัดตั้งสำนักงานประสานงานการป้องกันดาวเคราะห์ของ NASA ในปี 2559 ความเสี่ยงของการปะทุครั้งใหญ่ที่ทำลายล้างสังคมโลกนั้นมีความสำคัญ การลงทุนที่น้อยเกินไปในปัจจุบันในการตอบสนอง ความเสี่ยงนี้เป็นเพียงความประมาท"